เวทีการประกวด ความงามของสาวเชียงใหม่นั้น สืบสาวไปได้ราวปี ๒๔๗๓ในงานรื่นเริงในฤดูหนาวของจังหวัดเชียงใหม่ ณ โรงเรียนยุพราช
วิทยาลัย ซึ่งเป็นโรงเรียนรัฐบาลแห่งแรก ของจังหวัดเชียงใหม่ ในขณะนั้นมีการประกวดสาวงามประจำท้องถิ่นโดยใช้ชื่อการประกวดว่า 
"นางงามประจำร้าน" กระทั่งต่อมา ในปี พ.ศ. ๒๔๗๕ ประเทศไทยได้รับพระราชทานรัฐธรรมนูญ ฉบับแรกในยุคนั้น งานเฉลิมฉลองรัฐธรรนูญจะมี
ีบทบาทต่อสังคม ประชาชน อย่างมากในพระนครจะมีการจัดงานเฉลิมฉลอง ขึ้นในช่วงประมาณ วันที่ ๘-๑๒ ธันวาคมของทุกๆปี ทั้งนีปีพ.ศ. ๒๔๗๗
คณะกรรมการจัดงานฉลอง รัฐธรรมนูญจะมีความประสงค์ที่จะสร้างสีสันและดึงดูดความสนใจจากประชาชนให้มาร่วมงานมากขึ้น จึงได้จัดการ
ประกวดว่า "นางสาวสยาม"

         ทั้งนี้ในปีเดียวกันนี้ จังหวัดเชียงใหม่ได้จัดงานรื่นเริงเพื่อเฉลิมฉลองรัฐธรรมนูญขึ้นบ้าง โดยจัดให้มีการออกร้าน
ของหน่วยงานราชการและเอกชนต่างๆมากมายพร้อมกันนั้นก็ได้เปลี่ยนชื่อการประกวดนางงามภายในงาน จากนางงาม
ประจำร้านเป็นการประกวดนางงามเชียงใหม่ ในปีนั้น มีสาวงามจากอำเภอต่างๆให้ความสนใจเข้าร่วมประกวดอย่างคึกคัก
ในยุคนั้น ผู้เข้าประกวดส่วนใหญ่ มักจะมีอายุไม่มากนัก โดยมีอายุเพียง ๑๖-๑๗ ปีเท่านั้น มีการประกวดเพียงวันเดียวไม่มี
ีการคัดเลือกเป็นรอบๆดังเช่นสมัยนี้

 
         การแต่งกายใส่ผ้าถุงห่มสไบไม่มีการแต่งหน้า ทำผม ไม่ใส่รองเท้าต้องเดินเท้าเปล่า เกณฑ์การตัดสินจะดูหน้าตาและสัดส่วนเท่านั้น หลังจากที่ได้รับตำแหน่ง นางงามเชียงใหม่
จะได้รับเงินรางวัล ๑๐๐ บาทในปีแรกๆ รางวัลที่ได้รับจะเป็นเพียงสายสะพายประจำตำแหน่ง และขันน้ำพานรอง เท่านั้น โดยผู้ที่มอบรางวัล คือ เจ้าราชบุตร ณ เชียงใหม่ ต่อมาในปี
ีพ.ศ. ๒๔๘๒ จึงได้เริ่มมีมงกุฏเป็นรางวัล ในการประกวดนางงามเชียงใหม่ โดยมีลักษณะเป็นแถบผ้ากำมะหยี่สีดำ ปักด้วยดิ้นเวลาสวมก็ใช้ติดตะขอด้านหลัง มงกุฏนี้จะให้ผู้ดำรงตำแหน่ง
นางาามเชียงใหม่ครองเพียง๖ เดือนเท่านั้น จากนั้นจะต้องส่งมอบให้กับนางงามเชียงใหม่คนต่อไป ซึ่งมงกุฏนี้ ปรากฏว่ามีผู้ครอบครองอยู่เพียง ๒ ท่านเท่านั้น คือ นางสาว บัวแก้ว อินทร์สุวรรณ 
นางงามเชียงใหม่ ปี ๒๔๘๒ และนางสาว ลมุน พันธุ์มินทร์ นางงามเชียงใหม่ปี ๒๔๘๔ เนื่องจากหลังจากนั้นในปลายปี ๒๔๘๔ ได้เกิดสงครามโลก ครั้งที่ ๒ ขึ้น จึงต้องงดการประกวดไป 

กาพแก้ว เทพมา

นางสาวเชียงใหม่ ๒๔๘๑