ชื่ออื่น   อาวขาว (เชียงใหม่) กระเจียวโศก ดอกดิน กระชายดง (เลย)

ลักษณะทางพฤกษศาสตร์

ต้น   กระเจียวแดงเป็นพืชป่ามีลำต้นอยู่ใต้ดินสูง 30-40ซม.

ใบ    คล้ายใบกระชายใบเรียวยาว30-40ซม

ดอก  มีกลีบซ้อนกันจำนวนมากกลีบเลี้ยงสีแดงฤดูแล้งต้นจะโทรม 

ผล     ผลแห้งแตกได้ รูปไข่กลับ มีขน


การขยายพันธุ์                      เหง้า

ฤดูเก็บส่วนขยายพันธุ์            ฤดูหนาว

สภาพแวดล้อมที่เหมาะสม       บริเวณป่าโปร่งหรือใต้ร่มเงาของไม้ใหญ่บริเวณหัวไร่ปลายนา



การใช้ประโยชน์


ทางอาหาร    ส่วนที่เป็นผัก/ฤดูกาลหน่ออ่อนดอกอ่อนและแก่พบในช่วงฤดูฝนถึงกลางฤดูฝน 

                    
                   การปรุงอาหาร"ดอกกระเจียวแดงมีจำหน่ายในตลาดดในหลายท้องถิ่นของภาคอีสานมักบริโภคทั้ง 

                    
                   กระเจียวดอกแดงและกระเจียวดอกขาวหน่ออ่อนของกระเจียวแดงรับประทานกับน้ำพริกลาบก้อย 

                    
                   สัมตำก็ได้ส่วนดอกอ่อน(หากเป็นดอกขนาดกลางหรือแก่มักดึงกลีบที่แก่ทิ้งไป)นำมาลวกให้สุกรับ 

                   
                    ประทานกับน้ำพริกหรือปรุงเป็นแกงโดยหั่นเป็นชิ้นเล็กๆแกงรวมกับผักหวานปลาย่างและเครื่องแกงได้

ทางยา           หัวกระเจียวแดงอ่อนต้มกันน้ำมีสรรพคุณขับลม 

ที่มาของข้อมูล กัญจนา ดีวิเศษ และคนอื่นๆ. 2542. ผักพื้นบ้านภาคเหนือ. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก.