แต่เดิมครูบามหาอินทร์ เจ้าคณะอำเภอลี้ จังหวัดลำพูนได้รับทราบมาจากชาวกะเหรี่ยงว่ามีรอยพระบาทจึงได้ออกค้นหาและตรวจสอบ
หลักฐานพบว่าเป็นพระบาทที่ตำนานกล่าว ถึงไว้จริงจึงได้เชิญชวนประชาชนที่มีจิตศรัทธาได้ร่วมกันบูรณปฏิสังขรณ์และได้สร้างมณฑปครอบ
เป็นสถานที่สำหรับพุทธศาสนิกชนจนมาจาริกแสวงบุญ ในปี ๒๔๘๔ ครูบาคำผุยมหาชโยวัด บ้านแวนพร้อมทั้งศิษยานุศิษย์ได้เห็นว่าสิ่งก่อสร้าง
ที่พระบาทห้วยต้มนั้นชำรุดทรุดโทรม จึงได้นิมนต์พระจันทวังโสภิกขุ หรือพระครูพัฒนากิจจานุรักษ์ หรือครูบาชัยวงศาพัฒนา จากวัดป่าพล ูอำเภอ
บ้านโฮ่ง จังหวัดลำพูน มาจำพรรษาอยู่ที่วัดพระพุทธบาทห้วยต้มนี้เป็นการถาวรเพื่อทำการบูรณปฏิสังขรณ์ ตั้งแต่วันที่ ๘ กรกฎาคม พ.ศ.๒๔๘๙
 พระจันทวังโสภิกขุได้นำชาวบ้านซึ่งส่วนใหญ่เป็นชาวกะเหรี่ยงที่เลื่อมใสศรัทธาในตัวท่านทำการก่อสร้าง เริ่มจาก การสร้างวิหารครอบรอยพระบาท
ในวันที่ ๑๕ กันยายน ๒๔๙๐

                  งานก่อสร้างต่างๆครูบาชัยยะวงศาเป็นผู้ออกแบบงานก่อสร้างเองโดยท่านจะมอบหมายและบอกให้หัวหน้าช่างที่เป็นชาวกะเหรี่ยง
มารับทราบวิธีการก่อสร้างเป็นขั้นตอนแล้วไปเริ่ม ทำการก่อสร้าง หากมีปัญหาก็นำมาเรียนปรึกษาท่านเพื่อขอคำแนะนำไปแก้ไขเสร็จแล้วก็มา
รับงานไปทำต่อไป เมื่อพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวตรัสถามว่าทำไมครูบาฯจึงสร้างวัดวาอารามมากมาย ครูบาฯกราบทูลว่าการสร้างวัดเป็น
การฝึกอบรมชาวเขาให้มีความรู้มีอาชีพและทำให้ได้บุญด้วย จะเห็นได้ว่าครูบาเริ่มการก่อสร้างทีละหลายจุดเพื่อให้ชาวกะเหรี่ยงในชุมชน
พระบาทห้วยต้มมีงานทำ ไม่มีการกำหนดงบประมาณ ทำไปเรื่อย ๆ ตามที่ได้รับบริจาคจากผู้มีศรัทธา เป็นการสร้างงานและรายได้ให้กับชุมชน
แต่ค่าจ้างแรงงานชาวกะเหรี่ยงจะต่ำกว่าค่าแรงงานทั่วไปเพราะถือว่าเป็นการทำ บุญ เป็นการฝึกงานฝึกอาชีพ และทำให้มีรายได้เลี้ยงชีพตาม
สมควร ที่สำคัญคือ เป็นการทำด้วยความเลื่อมใสครูบาฯ ความสามารถในการก่อสร้างของครูบาชัยยะวงศาทำให้ท่านได้รับคำชมว่า